Krajobraz sztuki po nowym instytucjonalizmie
Muzeum Otwarte 2013/2014
Zdjęcie: Karen Mirza i Brad Butler, The Museum of Non Participation, 2008 - Dzięki uprzejmości waterside contemporary, London. Na zlecenie Artangel.
Czym był „nowy instytucjonalizm”? Kiedy się rozpoczął, kiedy skończył, a przede wszystkim, czy w ogóle istniał?
Na przełomie ostatnich dwóch dekad muzea sztuki współczesnej przeszły znaczącą metamorfozę - wiele z nich skoncentrowało się przede wszystkim na „produkcji wiedzy”: interdyscyplinarnych projektach badawczych i edukacyjnych oraz działaniach na rzecz lokalnych społeczności. Hegemonia wystawy jako podstawowego narzędzia komunikacji z publicznością została częściowo zachwiana przez wydarzenia o charakterze partycypacyjnym: warsztaty, seminaria czy miejskie wycieczki z ekspertami.
Muzea nie zajmują się dziś wyłącznie przechowywaniem i prezentowaniem dzieł sztuki. To w nich dyskutuje się palące kwestie urbanistyczne, ekologiczne czy legislacyjne, poszukuje związków sztuki w filmem, choreografią czy literaturą, tworzy miejsca spotkań dla aktywistów politycznych itd. „Nowy instytucjonalizm”, chwytliwy termin zapożyczony z nauk społecznych, obejmować może cały zespół zjawisk, które wiążą się z poszukiwaniem nowych form działania (jak i przetrwania) dla muzeów w XXI wieku.
Podczas serii spotkań z dyrektorami muzeów i galerii przyjrzymy się krajobrazowi „po nowym instytucjonalizmie”. Pierwsza seria spotkań koncentruje się na Wielkiej Brytanii, różnorodne taktyki i strategie najoryginalniejszych brytyjskich instytucji przedstawią: Alex Farquharson (Nottingham Contemporary), James Lingwood (Artangel), Adam Sutherland (Grizedale Arts) oraz James Brett (Museum of Everything).
Partnerem programu jest British Council, w ramach obchodów 75-lecia działalności w Polsce.
